Van doe-modus naar zijn-status

“Een nekhernia. Het kon niet anders dan dat dát de reden was dat mijn armen uitvielen, dat ik een dikke nek had en kampte met mega spierspanning. En die extreme vermoeidheid en prikkelbaarheid was daar gewoon een logisch gevolg van. Dacht ik. De dokter had een heel ander oordeel: een burn-out. En zei iets wat ik vreselijk moeilijk vond om te horen: ‘Volgens mij moet je de rem erop gooien en even met alles stoppen’. Dit was in 2016. Ik werkte toen bij een groot internationaal softwarebedrijf op de salesafdeling. Met een drukke baan, twee kleine kinderen en een vol sociaal leven was het ook privé vrij hectisch. Mijn motto en tactiek om alle hectiek de baas te blijven: hup, schouders eronder en doorpakken. Dat ik op een gegeven moment niet meer kon en mijn lichaam er letterlijk mee ophield, was een hard gelag. Erkennen dat wat je doet niet meer werkt, vond ik heel moeilijk, maar tegelijkertijd wist ik dat er geen weg meer terug was, dat het écht anders moest.”

Leren vertragen en stilstaan
“En zo zat ik opeens thuis. Een flinke klap, maar tegelijkertijd was ik vastbesloten om het proces aan te gaan, stapje voor stapje. Ik heb veel gehad aan mindfulness, cognitieve gedragstherapie en verschillende andere therapieën. Daardoor ontdekte ik dat mijn interne stoplicht jarenlang maar twee kleuren had gekend: groen en rood. Dat er ook nog zoiets als oranje bestaat, was haast een nieuw concept voor mij. Dat je niet altijd ‘door door dóór’ hoeft te gaan, maar ook even kunt stilstaan, jezelf kunt observeren, echt kunt vóelen hoe je er bijzit, wat er door je heen gaat en wat je nodig hebt. Ik heb onwijs veel aan al deze therapieën gehad, maar ik merkte dat ik méér nodig had. Iets wat écht beklijft. Toevallig zag ik op Facebook iets voorbijkomen over MARK Academie. Ik klikte erop en de integrale aanpak binnen de Post-HBO opleiding tot integraal Leefstijl- & Vitaliteitscoach sprak mij enorm aan. En dus meldde ik me aan.”

Het belang van doseren
“Bij MARK leerde ik hoe ik nog meer de verbinding tussen hoofd en lijf kon herstellen. Leren voelen en daar ook naar handelen stond centraal in mijn eigen proces, in plaats van continu vanuit mijn hoofd leven. Ik heb daarbij echt moeten leren om te vertragen, stil te staan. En zeker ook: doseren. Lummelen en rust nemen is zó belangrijk, zodat je brein kan herstellen van alle prikkels, de stortvloed aan activiteiten en de drukke omgeving. Wandelen is een vast onderdeel in mijn leven geworden. Als ik nu merk dat ik vastloop, kom ik in beweging; letterlijk en figuurlijk. Door de rust in te gaan, ga je dingen weer zien én voelen. Het ruiken van de bloesem, een vogel die fluit, de wind die om je heen waait. Want meer of weer voelen betekent ook al je zintuigen gebruiken.”

Surfen op de golven van het leven
“Beetje bij beetje ben ik zo uit mijn burn-out gekropen. En het klinkt misschien gek, maar ik gun iedereen zo’n life changing event, omdat mijn leven na en ook door mijn burn-out zoveel rijker is geworden. Ik oordeel niet meer, doe geen aannames meer en weet dat ik niet alles hoef te beredeneren. Van een haast permante doe-modus ben ik naar een zijn-staat gegaan; ik laat me verwonderen, ben relaxter. Ik ben gaan inzien dat ik veel meer sensoren heb dan louter mijn hoofd en sta stil bij wat ik voel en wat ik nodig heb. Als ik nu merk dat ik moe ben, ga ik slapen of neem ik rust. In plaats van te pushen en weer in die ‘hup en dóór’-houding te schieten of de rust uit te stellen totdat de klus geklaard is. En het mooie is ook: ik geniet nu veel meer, ik vier het leven.
Ik help anderen graag om dat ook te ervaren. In mijn herstelperiode realiseerde ik me dat ik niet uniek was, dat er ook anderen moesten zijn die met deze problematiek kampte. Ik besloot om er mijn werk van te maken en ben aan de slag gegaan als zelfstandig trainer, coach en verzuimadviseur. Ik ondersteun nu mensen met leren ‘surfen’. Want uit eigen ervaring kan ik vertellen: je kunt de golven van het leven niet veranderen, maar je kunt wél leren om op die golven te surfen.”